Yōkai

Yōkai – małe pudełeczko, trochę kart i całkiem sporo myślenia.
Gra oparta na zapamiętywaniu podglądniętych kart, śledzeniu tego, co robi współgracz, logicznym myśleniu i wyciąganiu wniosków.

Wydawca: Foxgames
Ilość graczy: od 2 do 4
Przewidywany czas rozgrywki: 20 minut
Wiek: 8+

Yōkai to mityczne stworzenia-potwory występujące w japońskiej mitologii i tradycjach ludowych.
W grze są cztery Yōkai: zielone Kappa (Dzieci rzeki), niebieskie Oni (Demony), czerwone Kitsune (Lisy) i fioletowe Rokurokubi (Kobiety o długich szyjach).
Wszystkich kart jest 16 i wykłada się je zakryte w kwadracie 4×4.
Każdy gracz wykonuje 3 akcje: podgląda dwie karty, przesuwa jedną, niekoniecznie z tych obejrzanych i albo odsłania kartę wskazówki, albo umieszcza kartę wskazówki na którejś karcie Yōkai.

A po co karty podpowiedzi?

A po to, żeby w ten sposób przekazywać sobie informacje o zakrytych kartach.
Gra jest kooperacyjna, to znaczy, że wszyscy albo wygrywamy, gdy spełnimy cel, albo przegrywamy, gdy go nie zrealizujemy. A ponieważ mierzymy się z rożnymi Yōkai, to powinniśmy zachowywać się cicho czyli w trakcie gry nie rozmawiamy, nie przekazujemy sobie żadnych uwag, wskazówek, podpowiedzi – patrzymy uważnie i wyciągamy wnioski z tego, co widzimy.
Staramy się uporządkować stwory czyli sprawić, żeby każdy rodzaj był w grupie, w jednym miejscu.
Podpowiedzi są albo jednego koloru, albo dwukolorowe, albo trzykolorowe. Musimy rozważnie je stawiać na kartach Yōkai, gdyż w ten sposób uniemożliwiamy przesuwanie tych kart w inne miejsce.
Ale podpowiedzi, nawet te trzykolorowe, dają nam informację jakiego rodzaju potwory będą się gromadziły w danym miejscu.

No i tu musimy wykazać się pamięcią, bo trzeba pamiętać jakie karty widzieliśmy, spostrzegawczością, bo inni muszą zapamiętać jakie karty widzieliśmy i jaką przesunęliśmy, logicznym myśleniem, bo jak już leżą karty podpowiedzi, to trzeba umieć wyciągać wnioski, jakie Yōkai i gdzie się gromadzą. Gra wymaga więc skupienia i uwagi.
Jest pięć poziomów trudności, a dodatkowo oblicza się zdobyte punkty i sprawdza jak udało się okiełznać Yōkai. Bo zwycięstwo może być honorowe, chwalebne lub legendarne.
A porażka… no cóż, zawsze gorzko smakuje.

Na szczęście gra jest krótka i można zmierzyć się z nią ponownie.
Najlepiej nam się grało we dwie osoby, wtedy zawsze udawało się wygrać. W trzy, a pewnie też i w cztery, trzeba naprawdę mocno się skupić, żeby jednym ruchem nie popsuć rozgrywki. W trzy osoby zdarzyły nam się partie przegrane, właśnie przez moment nieuwagi.

Dla mnie malutka, szybka gra, taki przerywnik między cięższymi grami czy wstępniak do długiego wieczoru. Ja chętnie zagram, ale raczej w parze z kimś. Mój mąż niezbyt zachwycony, ale on nie przepada za grami kooperacyjnymi. Syn stwierdził, ze gra jest ok i że spróbuje pograć ze znajomymi w maksymalnym składzie. Gra do wypróbowania ze znajomymi. Mimo iż w Yōkai mogą grać już dzieci od 8. roku życia, przypuszczam, że lepiej będą z nią sobie radziły osoby starsze niż drugoklasiści.

Moja ocena: 4+