Azul to po hiszpańsku kolor niebieski. Azulejos to płytki ceramiczne, w różnych odcieniach niebieskiego i białego, najczęściej stosowane w Portugalii. Służyły do ozdabiania budynków, nadania im niepowtarzalnego wyglądu oraz do zapewnienia higieny we wnętrzach.
Wydawca: Lacerta
Ilość graczy: od 2 do 4
Przewidywany czas rozgrywki: 30 – 45 minut
Wiek: 8+
W grze Azul wcielamy się w artystów układających mozaiki na ścianach pałacu królewskiego w Evor.
Ściany, linie wzorów, kafelki
Każdy gracz ma planszetkę, na której będzie wykładał zdobyte płytki.
Na środku stołu znajdują się warsztaty dostawców oferujących nam swoje płytki. Na każdym z nich w kolejnych turach wykładane są po cztery kafelki. Zawsze pobieramy płytki tylko jednego rodzaju, z wybranego warsztatu lub ze środka stołu. Jeśli wybieramy płytki z warsztatu, to te niewybrane lądują na środku stołu. Jeśli zdecydujemy się pobrać płytki ze środka stołu, a dodatkowo jesteśmy pierwszym graczem, który to czyni, to dostajemy również Znacznik Pierwszego Gracza. Daje nam to korzyść lepszego wyboru warsztatu w następnej turze. Znacznik ten ląduje jednak od razu na naszej podłodze i może nam przysporzyć ujemnych punktów na koniec tury.
Płytki trzeba pobierać sprytnie. Nasza ściana posiada linie wzorów, czyli konkretnych płytek które musimy na niej wyłożyć. A jednorazowo w danej linii możemy kafelkować płytkami tylko jednego rodzaju.
Dodatkowo każda linia wzorów wskazuje, ile elementów tego samego rodzaju możemy tam położyć. Należy pamiętać, że pobrane płytki, których nie możemy ułożyć na linii wzoru tłuką się, lądują na podłodze i przysparzają nam ujemnych punktów na koniec rundy.
Rodzinna gra – tak, ale…
W grze czeka nas sporo główkowania, jak układać płytki, żeby dostawać punkty za ciągi wyłożonych kafelek i by procentowało to w kolejnych rundach do ponownego liczenia punktów. Na koniec gry zdobywamy dodatkowe punkty za rzędy, kolumny i jeśli mamy wyłożone wszystkie płytki danego rodzaju. Oczywiście rozgrywka nie jest pozbawiona negatywnej interakcji – czasami podbieramy pasujące innym kafelki, czasami wymuszamy na kimś, aby pierwszy pobrał płytki ze środka stołu. Zasady gry są proste i klarowne, rozgrywka nie jest zbyt długa, gra nadaje się więc znakomicie do wprowadzenia kogoś w świat gier planszowych.
Gra oferuje również wariant z szarą ścianą, gdzie gracze sami decydują, w którym miejscu będą leżały poszczególne płytki. Obowiązuje zasada, że w danym rzędzie i kolumnie nie mogą się powtórzyć płytki tego samego rodzaju. Przez to gra staje się bardziej wymagająca.
Podsumowanie
Azul stał się już klasykiem. Często wersja podstawowa polecana jest do wprowadzenia nowych graczy w planszówkowy świat. Na pewno dobrze sprawdza się do rodzinnego grania. Azul ma też kolejne odsłony: Witraże Sintry i Letni Pawilon. Każda kolejna cześć oferuje coś nowego i innego w stosunku do poprzedniej. Na pewno warto poznać grę, bo oprócz ładnej strony wizualnej, abstrakcyjnego tematu, oferuje duże pole do pogłówkowania. Negatywna interakcja jest niewielka, losowość również niezbyt duża, za to wysiłek umysłowy spory. Atuty gry sprawiają, że gra sprawdzi się w szerokim gronie grających.
Moja ocena: 5
[jaki mam system ocen sprawdź TUTAJ]
Możecie też poczytać o innej grze wydawnictwa Lacerta, znajdującej się w mojej kolekcji – Patchwork.
Najnowsze komentarze